Πηγή: Inside Over
«Καμία περιοχή που ανήκει προσωρινά στην Ουκρανία δεν θα αναγνωριστεί νομικά από την ΕΕ ως ρωσική». Αυτή είναι η διατύπωση του ψηφίσματος που ενέκρινε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 27 Νοεμβρίου, με εξαίρεση τη δεξιά και την αριστερή πτέρυγά του. Η πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη θέση της Ουκρανίας εξηγείται από μια ιδεολογική λογική που υπερβαίνει μια προσωρινή υπεράσπιση της τρέχουσας θέσης της, την οποία έχει αποκηρύξει η κυβέρνηση των ΗΠΑ και έχει χλευάσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Αναμφίβολα αποτελεί κάλυψη για τις ανάγκες μιας Γερμανίας που μαστίζεται από την κρίση και στοχεύει στη μετατροπή της οικονομίας της σε στρατιωτικό σκοπό, ή μιας Γαλλίας που έχει χρέη και εξακολουθεί να προσκολλάται σε ένα αναχρονιστικό «μεγαλείο» (ή μιας Ιταλίας που, παρά το γεγονός ότι είναι φιλο-Τραμπ, μέσω του υπουργού Γκουίντο Κροσέτο, επιδιώκει και τα δύο, με την προοπτική της επιστροφής στην υποχρεωτική θητεία, η οποία προς το παρόν είναι μόνο εθελοντική, επειδή τα όπλα μπορούν να κατασκευαστούν, αλλά τότε πρέπει να υπάρχουν στρατιώτες για να πυροβολήσουν).
Για το τεχνητό συγκρότημα 27 θυροτηλεφώνων που αποτελεί το κτίριο των Βρυξελλών, ο μπαμπούλας του Πούτιν, η ρωσική αρκούδα στις πύλες, χρησιμεύει ως αυτοδικαιολόγηση για να στηρίξει μια ενότητα που βασίζεται αποκλειστικά στο ενιαίο νόμισμα (την ευρωζώνη) ή, για χώρες εκτός ευρωζώνης όπως η Ανατολική Ευρώπη και η Δανία, στην ενιαία αγορά. Από την αυγή του χρόνου, το να χαράσσουμε μια γραμμή και να κάνουμε όσους βρίσκονται στην άλλη πλευρά απειλή, πραγματική ή υποτιθέμενη, ήταν πάντα ο κινητοποιητικός παράγοντας για τον ορισμό της ταυτότητας κάποιου. Είναι ένας γνωστός μηχανισμός στην ψυχολογία: είναι ο Άλλος, κατά προτίμηση τερατώδης απεικονιζόμενος με τη μορφή ενός γίγαντα, που ορίζει ποιοι είμαστε, το «εμείς» που ξεχωρίζει από «αυτούς», τους διαφορετικούς, τους κακούς.
Και όταν μια οντότητα όπως η ΕΕ χάνει το κύρος της και ρίχνει δισεκατομμύρια σε μια σύγκρουση που ελέγχεται εξ αποστάσεως από την Ουάσιγκτον και κερδίζεται επί τόπου από τον αντίπαλό της, τον Πούτιν, αποκαλύπτει την ευθραυστότητα των θεμελίων της, που βασίζονται σε εσωτερικά άνισα και συγκρουόμενα συμφέροντα (η Γερμανία είναι ηγεμονική, η Γαλλία μια καλή δεύτερη, η Ολλανδία και τα εξαιρετικά αυστηρά σκανδιναβικά κράτη, η Ιταλία και ο Νότος θεωρούνται «PIIGS» και, βλέπε Ελλάδα, εκμεταλλεύονται στο βωμό του ευρωπαϊκού «ονείρου»). Και πράγματι, ο ευρωπαϊσμός ως ιδεολογία παρουσιάζει εμφανείς ρωγμές από τη φθορά. Εξ ου και η ζωτική ανάγκη να επινοηθεί ένας «υπαρξιακός εχθρός». Επειδή η ίδια η νομιμότητα της ΕΕ είναι που κινδυνεύει να διαβρωθεί, λόγω μιας ολοένα και πιο εκτεθειμένης ενδογενούς αποσύνθεσης.
Ένα ψεύτικο κράτος, ένας ψεύτικος οπλισμός, μια ψεύτικη κυβέρνηση.
Ο πόλεμος δι' αντιπροσώπων που ξέσπασε με τη ρωσική επιθετικότητα του 2022, αλλά ξεκίνησε το 2014 με το φιλοδυτικό πραξικόπημα στο Κίεβο και την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τη Μόσχα, αντιπροσώπευε μια χρυσή ευκαιρία για την Ευρωπαϊκή Ένωση να διατυμπανίσει για άλλη μια φορά το κεντρικό θέμα της ταυτότητάς της: την ειρήνη. Για την ειρήνη, όπως επαναλαμβάνεται ad nauseam από τους άμβωνες της ρητορικής της ΕΕ, προέκυψε ένα υπερκράτος. Η φύση του, στην πραγματικότητα, είναι να είναι ένα ψεύτικο κράτος, με ένα εκλεγμένο Κοινοβούλιο αλλά χωρίς νομοθετική εξουσία και μια Επιτροπή που παρουσιάζεται ως ψευδοκυβέρνηση, ενώ, όπως γνωρίζουμε, οι πραγματικές αποφάσεις λαμβάνονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, δηλαδή τις μεμονωμένες κυβερνήσεις που συγκροτούνται με πλειοψηφία - και με την αντίστοιχη ιεραρχία επιρροής και το ειδικό βάρος των αντίστοιχων κρατών τους. Στρατιωτικά υποταγμένη στην Ατλαντική Συμμαχία, η οποία, εφόσον διατηρεί το ΝΑΤΟ σε λειτουργία με εκατοντάδες βάσεις, θα κάνει κουραστική τη συζήτηση για έναν ευρωπαϊκό στρατό, η Ένωση ακολούθησε πρώτα δουλικά τον αμερικανικό παρεμβατισμό για να υποστηρίξει τους ολιγάρχες του Ζελένσκι. Στη συνέχεια, με τον Τραμπ 1 και ιδιαίτερα με τον Τραμπ 2, προσκολλήθηκε στον ρόλο του «defensor pacis», χρησιμοποιώντας το πιο τετριμμένο και μπαγιάτικο κλισέ της κλασικής προπαγάνδας: αν θέλεις ειρήνη, πρέπει να διεξάγεις πόλεμο. «Ο πόλεμος είναι ειρήνη»: καθαρή οργουελιανή γλώσσα.
Αλλά ενώ στην άλλη πλευρά του φράχτη, η αφήγηση του Πούτιν (επίσης προπαγανδιστική, όπως ισχύει για κάθε είδους καθεστώτα) τουλάχιστον περιόρισε τους στόχους της στο να κάνει την Ουκρανία ασφαλή, και σήμερα στοχεύει να «δει» παρακάμπτοντας τον Ζελένσκι με την (αληθινή) κατηγορία ότι παρέκαμψε τις κανονικές εκλογές πέρυσι, εδώ έχουμε γίνει μάρτυρες ενός φεστιβάλ μυστικοποίησης που έσπασε τα ρεκόρ. Η Ρωσία βρίσκεται στα όριά της και δεν έχει ούτε τα μέσα ούτε τους ανθρώπους. Ο Πούτιν, ένας νέος Χίτλερ, πεθαίνει μέρα με τη μέρα. Η δικτατορία του διατηρεί τη συναίνεση στην κάννη ενός όπλου. Τα άλλα κόμματα (ξεκινώντας από το κομμουνιστικό κόμμα, ζωντανό και καλά στην υγεία του, για να μην αναφέρουμε όλα όσα βρίσκονται στα δεξιά της δεξιάς) είναι σαν να μην υπάρχουν.
Η στρατηγική του Κρεμλίνου προβλέπει εισβολή σε ολόκληρη την ήπειρο... Και ούτω καθεξής, παραπληροφόρηση ή ψέματα, και σε κάθε περίπτωση κυμαίνεται από την καταστολή της πραγματικότητας έως την άρνηση των αποδεικτικών στοιχείων. Αποτέλεσμα: η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν στην Αλάσκα τον περασμένο Αύγουστο και οι διαπραγματεύσεις αυτές τις μέρες στη Γενεύη, με τον Ζελένσκι να απευθύνεται στο έθνος για να αρχίσει να συνηθίζει τους Ουκρανούς, κουρασμένους, αποθαρρυμένους και ολοένα και πιο, όπως είναι κατανοητό, λιποτάκτες, σε ένα αποτέλεσμα που θα δείξει αυτό που, όπως σερβίρεται ως «μάχη πολιτισμών», φαίνεται να οδεύει προς την αναγνώριση μιας ουσιαστικής ήττας.
Η χρονική στιγμή της
έρευνας της ουκρανικής δικαστικής εξουσίας για την αχαλίνωτη διαφθορά στην κορυφή των πολιτικών ιεραρχών ήταν, υπό αυτή την έννοια, τέλεια. Παρείχε την απαραίτητη δικαιολογία για την απονομιμοποίηση μιας υπόθεσης που, τουλάχιστον σύμφωνα με τη μη νεοσυντηρητική παράταξη του Λευκού Οίκου, έχει πλέον χαθεί («ένας γαμημένος πόλεμος», όπως τον αποκάλεσε ο αναπληρωτής του Τραμπ, Τζ. Ντ. Βανς). Οι Ευρωπαίοι, από την άλλη πλευρά, εκπροσωπούνται με διπλή ιδιότητα: αφενός, από τη Βαυαρή Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, μια άξια λομπίστρια για έναν επανεξοπλισμό που είναι ουσιαστικά γερμανικός (και ο οποίος θα περιλαμβάνει πυρηνικά όπλα, απεμπλουτισμένο ουράνιο, λευκό φώσφορο και ρομπότ μάχης), και αφετέρου, από τον «συνασπισμό των προθύμων», στον οποίο έχουν προσχωρήσει ασύστολα οι Βρετανοί υποστηρικτές του Brexit. Διακηρύσσουν ότι θέλουν ειρήνη, υπό την προϋπόθεση ότι η Ρωσία «αναγκαστεί» να συμμετάσχει σε αυτήν, όπως δήλωσε η Κάγια Κάλλας, η Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ για τις Εξωτερικές Υποθέσεις, η οποία επιλέχθηκε έξυπνα για τη θέση επειδή είναι Εσθονή (και επομένως αντιρωσική ανεξάρτητα). Μια ειρήνη που, σύμφωνα με τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε από την Ολλανδία, πρέπει να ξεκινά από την υπόθεση ότι η Ρωσία «θα συνεχίσει να αποτελεί απειλή για πολύ καιρό ακόμα». Δηλαδή, ακόμη και μετά την υπογραφή της τελικής ειρήνης, η οποία σε εκείνο το σημείο δεν θα ήταν ειρήνη. Θα ήταν ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος.
Η πιθανότητα μιας πιθανής συμφωνίας, μιας συμφωνίας που θα λαμβάνει υπόψη την ισορροπία δυνάμεων επί του εδάφους και τον πολυπολικό χάρτη του κόσμου, δεν εξετάζεται καν από τους Κλαουζεβίτσες μας σε Ντο ελάσσονα. Μάλιστα, κάνουν τα πάντα για να την σαμποτάρουν. Για παράδειγμα: κόβοντας και ράβοντας μεταξύ των 28 και 19 σημείων των δύο σχεδίων που βρίσκονται στο τραπέζι, οι Βρυξέλλες έφτασαν στο σημείο να αφαιρέσουν αυτό που αφορούσε την πλήρη αμνηστία για την διεφθαρμένη κλίκα γύρω από τον Ζελένσκι. Για να παρατείνουν επ' αόριστον τις εχθροπραξίες και να ρίχνουν επ' αόριστον την επικείμενη σκιά της ρωσικής πυρηνικής ισχύος πάνω από την Ευρώπη, βρισκόμαστε στα πρόθυρα του θανάτου για τον Σαμψών και όλους τους Φιλισταίους. Αν ο «γαμημένος πόλεμος» τελείωνε, η σημαία της «δίκαιης και διαρκούς ειρήνης» δεν θα κυματίζει πλέον. Αλλά χωρίς τον μύθο της Ειρήνης, η διαιρεμένη Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα είχε καν τον ξεπερασμένο μύθο των Ριζών.
Υπενθυμίζεται ότι στις αρχές αυτού του αιώνα, ξεκίνησε μια συζήτηση σχετικά με τις «πολιτιστικές ρίζες», που έπρεπε να συμπεριληφθούν σε ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, η οποία δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας, έχοντας ναυαγήσει από τα δημοψηφίσματα του 2005 στη Γαλλία και την Ολλανδία. Συγκεκριμένα, το μήλο της έριδος περιστρεφόταν γύρω από το φιλοσοφικό ερώτημα του κατά πόσον αυτές οι ρίζες έπρεπε να οριστούν ως χριστιανικές ή όχι. Ένα ειδικό όργανο γεννήθηκε, που ονομάστηκε, με μια αναφορά στη Γαλλική Επανάσταση, η «Συνέλευση», και στην πραγματικότητα με επικεφαλής έναν πρώην ένοικο των Ηλυσίων Πεδίων, τον Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν.
Ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του μαχητικού ευρωπαϊσμού καταλάβαιναν ότι ένα πλαίσιο συνθηκών μεταξύ εθνών (γιατί αυτό είναι η ΕΕ) βασισμένο, ουσιαστικά, στην απόλυτη απαγόρευση του πληθωρισμού και του ελέγχου των δημόσιων δαπανών, κυρίως για να διευκολύνει τον επεκτατικό γερμανικό μερκαντιλισμό, δεν θα μπορούσε να επιβιώσει μόνο με το ευρώ. Το υποστηρικτικό ιδεολογικό όραμα, ο λεγόμενος ορντολιμπεραλισμός (επίσης τευτονικής προέλευσης), έπρεπε να στηρίζεται σε κάποια μυθολογία ικανή να εμφυσήσει ψυχή στις απεχθές παραμέτρους του Μάαστριχτ.
Το Ζήτημα των Ριζών
Σε σύγκριση με τους αριθμούς, τους κανόνες και τις έννοιες, οι μύθοι λειτουργούν στη συλλογική ψυχή σε ένα βαθύτερο, υποσυνείδητο επίπεδο. Ο μύθος της Ειρήνης λειτουργεί πάντα, επειδή προκαλεί με καθησυχαστική αμεσότητα μια αίσθηση άνετης ηρεμίας. Αλλά σε εκείνο το στάδιο, μετά τον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου το 1999 και με τους ύμνους του Μπους του νεότερου στον «ατελείωτο πόλεμο», η έκκληση για ειρήνευση ακουγόταν ασταθής, αν όχι αποξενωτική. Η συζήτηση για κοινές ρίζες, ωστόσο, δεν ήταν πολύ αποτελεσματική. Όχι τόσο λόγω της δυσκολίας οριοθέτησής τους με ιστορικο-ανθρωπολογική ακρίβεια (μόνο χριστιανικές; Και μουσουλμανικές, ειδικά στα Βαλκάνια, σωστά; Και γιατί όχι και προχριστιανικές ή παγανιστικές; - όλα ερωτήματα που μπορεί να γοητεύουν την καλλιεργημένη ελίτ, τους μελετητές των παραδόσεων και τους σταυροφόρους της εξαγωγής δημοκρατίας, σίγουρα όχι τις μάζες). Αλλά επειδή ήταν σαφώς μια εργαλειακή επιχείρηση, που στόχευε στη δημιουργία ενός μύθου, ας πούμε, θρησκευτικής προέλευσης που, σε εκείνη τη συγκυρία, χρησίμευε για να υψώσει ένα τείχος από παπιέ μασέ ενάντια στον φονταμενταλιστικό και τρομοκρατικό ισλαμισμό. Μόλις υποχώρησε αυτή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η συζήτηση για τις πνευματικές ρίζες εξαφανίστηκε, σαν από μαγεία.
Σήμερα, κανείς δεν ασχολείται πλέον με το ζήτημα της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Η έκκληση στις συνειδήσεις ενάντια σε έναν φαινομενικά άμεσο και πραγματικό κίνδυνο φαίνεται πιο πειστική: τη Μεγάλη Μητέρα Ρωσία. Φαίνεται ναι. Γιατί ακόμη και η von der Leyen, από την ιδιωτικότητα του γραφείου της, γνωρίζει ότι η προσφορά των 200 δισεκατομμυρίων ευρώ που απαιτούνται για να στηριχθεί μια εντελώς χρεοκοπημένη Ουκρανία (στρατιωτική, πολιτική, οικονομική και ηθική) για άλλα δύο χρόνια σημαίνει πρόκληση δυσαρέσκειας μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών, οι οποίοι παλεύουν με το υψηλό ενεργειακό κόστος λόγω σε μεγάλο βαθμό των απερίσκεπτων ρωσοφοβικών πολιτικών που έχουν εγκριθεί από τις Βρυξέλλες. Σε τέτοιο βαθμό που το Βέλγιο πιέζεται να εγκρίνει την κλοπή ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, τα οποία είναι αποθηκευμένα σε μεγάλο βαθμό στο δικό του ασφαλές καταφύγιο (Euroclear), για ένα ενδιάμεσο δάνειο. Σαν να τα είχε ήδη. Με λίγα λόγια, σε αυτό το ιδανικά άδειο κουτί που είναι η ΕΕ, ζουν με το σύνθημα «όπου υπάρχει πόλεμος, υπάρχει ελπίδα». Ο Albert Camus έγραψε ότι θα μπορούσε κανείς να ζήσει μέσα σε ένα κούφιο δέντρο, αν ήθελε. Αλλά μακροπρόθεσμα, με όλο τον σεβασμό για τον Καμύ, μπορεί κανείς να βαρεθεί κιόλας. Ο ευρωπαϊσμός, φιλελεύθερης προέλευσης και αναγκαστικά πολεμοχαρής, είναι το κούφιο δέντρο. Και δυστυχώς, αναγκαστήκαμε να ζήσουμε μέσα σε αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου