Πηγή: Αντόνιο Τερέντσιο
Η αριστερά έχει γίνει μια ψυχιατρική ομάδα που κυριεύεται από ιδεολογικό παραλήρημα, αλλά η δεξιά, η οποία υποστηρίζει την ανδροφοβική της τάση, τοποθετείται στο ίδιο επίπεδο αναμορφώνοντας το έγκλημα του βιασμού. Από εδώ και στο εξής, οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη μπορεί να αποδοθεί στον άνδρα ως βιασμός, και ακόμη και σε μεταγενέστερο στάδιο, εάν η γυναίκα επιθυμεί να αναδιατυπώσει την εκδοχή της. Επιπλέον, αυτή η αναδιατύπωση εισάγει μια «αντιστροφή του βάρους της απόδειξης», τοποθετώντας τον κατηγορούμενο στη θέση να αποδείξει την αθωότητά του έναντι των κατηγοριών ενός φερόμενου ως θύματος βίας. Αυτή είναι μια ακόμη πράξη νομικής βαρβαρότητας, καθιστώντας την αρχή του τεκμηρίου αθωότητας «fictio juris», μια απλή νομική αφαίρεση. Μια κυβέρνηση που ακόμη και σε φεμινιστικά ζητήματα βρίσκεται υπό υπό την πίεση της αριστεράς, η οποία, με τον συνήθη εκβιασμό τής μη υπακοής στην ψυχολογική και φεμινιστική λογική, κατηγορείται ότι υποστηρίζει την γυναικοκτονία, όπως ήδη συνέβη στο κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την εισαγωγή της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία.
Ο κανόνας που απαιτεί «ρητή και παρούσα» γραπτή συναίνεση είναι μια ακόμη προσβολή για τους άνδρες που υποφέρουν από την ηλιθιότητα της φεμινιστικής ψυχολογίας. Οι άνδρες ήδη αποτελούν ευρέως στόχο της γυναικείας εκδίκησης, η οποία μπορεί να φτάσει σε θανατηφόρα επίπεδα σκληρότητας. Αυτός ο νόμος παρέχει στις γυναίκες ένα ακόμη όπλο εκβιασμού, επιτρέποντάς τους να το χρησιμοποιούν για να στοχοποιούν άνδρες. Αυτό επιδεινώνει την οικονομική και ψυχολογική ζημία που υφίστανται κατά τους χωρισμούς, όπου το 80% των ανδρών εγκαταλείπονται και εκδιώκονται από τα σπίτια τους, και όπου συχνά καταλήγουν οικονομικά άποροι από την καταβολή διατροφής στην πρώην σύζυγό τους.
Η ψυχοφεμινιστική προπαγάνδα έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που δεν υπάρχει, υπερβάλλοντας στην κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης ενός φαινομένου - της γυναικοκτονίας - που ευθύνεται για το θάνατο όχι περισσότερων από εκατό γυναικών κάθε χρόνο. Αυτό το φαινόμενο, φυσικά, έχει ήδη λάβει ευρεία προσοχή μέσω ηλεκτρονικών βραχιολιών και διαφόρων εκστρατειών ευαισθητοποίησης. Ωστόσο, ενώ είναι πάντα δυνατό να αποτραπούν ορισμένα εγκλήματα, τραγωδίες συμβαίνουν καθημερινά και οι γυναίκες δεν είναι τα αποκλειστικά θύματα του εγκλήματος, ενώ οι άνδρες είναι τα κύρια θύματα της βίας. Όπως επεσήμανε σε τηλεοπτική συνέντευξη η δικηγόρος Benedetti De Pace, ειδικός σε θέματα διαζυγίων, οι γυναίκες είναι ικανές να ασκήσουν καταστροφική ψυχολογική βία και οι αριθμοί είναι πολύ πιο διαδεδομένοι από την δημοσιοποιημένη κακοποίηση εναντίον τους. Η Benedetti De Pace προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, δηλώνοντας τις σημερινές γυναίκες «αδικαιολόγητες» για τη συμπεριφορά τους. Είναι περιττό να αναφέρουμε την παρενόχληση, τα αντίποινα, την παρακολούθηση (το stalking) και τον εκβιασμό που είναι ικανές να χρησιμοποιήσουν οι γυναίκες για να στοχοποιήσουν τους συντρόφους και τους πρώην τους, για παράδειγμα, μέσω των παιδιών τους. Η πιο κακή και ύπουλη κίνηση που μπορεί να κάνει μια γυναίκα είναι να πάρει ένα παιδί μακριά από τον πατέρα του. Πάνω από 300 άνδρες αυτοκτονούν κάθε χρόνο, όπως αποκαλύπτει η Alessia Zuppicchiatti στο βιβλίο της "Σε μισώ", "Ιστορίες Ανδρών που Μισούνται από Γυναίκες". Αυτό δεν περιλαμβάνει καν τις γυναικοκτονίες. Για να μην αναφέρουμε εκείνες που καταλήγουν σε οικονομική καταστροφή, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Επιστρέφοντας στις καταγγελίες για παρενόχληση και τα αιτήματα "κόκκινου κώδικα", όπως επισημαίνει η συγγραφέας, το 80% είναι αβάσιμο. Από αυτά τα λιγοστά δεδομένα, η λανθασμένη λογική και τα ψεύδη της ηθικά διεφθαρμένης αφήγησης είναι αμέσως εμφανή, η οποία βλέπει τις γυναίκες ως τα αποκλειστικά θύματα μιας φανταστικής πατριαρχίας που τις έχει καταπιέσει πρό αμνημονεύτων χρόνων. Ωστόσο, όπως κάθε αφήγηση που έχει μολυνθεί από τον κυρίαρχο ιδεολογικό κανόνα, οι λίγες γυναικοκτονίες κατέγραψαν πανεθνικά σκοτεινές βρεφοκτονίες και αμβλώσεις, οι οποίες αντίθετα αποκαλύπτουν μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από αυτήν που απεικονίζεται καθημερινά από τα μέσα ενημέρωσης. Από αυτή την οπτική γωνία, η κατηγορία του θύματος που αποδίδεται στο γυναικείο φύλο μετατοπίζεται στον ρόλο του εκτελεστή, αποκαλύπτοντας τις διαβολικές της πτυχές. Επομένως, αυτός ο νόμος περί «ρητής και πραγματικής» συναίνεσης, εκτός από το ότι εγείρει αμφιβολίες, αντιφάσεις και απορίες όπως κάθε αυτοσεβαστή νομική τερατουργία — «Τι συμβαίνει αν κοιμηθεί πρώτα μαζί του και μετά αλλάξει γνώμη;», «Πώς μπορείς να αποδείξεις ότι συναίνεσε στη σχέση και στη συνέχεια, από τύψεις ή εκδίκηση, δηλώσει ότι υπήρξε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης;» — προτείνει «αντιστροφή του βάρους της απόδειξης» και «επεκτείνει σε τεράστιο βαθμό το πεδίο εφαρμογής του ποινικού δικαίου, εμπιστεύεται τα όρια μεταξύ νόμιμου και παράνομου σε αόριστες ψυχολογικές κατηγορίες και αφήνει στα δικαστήρια να ανακατασκευάσουν «εκ των υστέρων» αυτό που ο νομοθέτης δεν κατάφερε να διακρίνει», όπως δηλώνει ο νομικός Daniele Trabucco.Αυτή είναι μια πολύ επικίνδυνη τάση, ειδικά αν λάβουμε υπόψη την κατάσταση αξιοπιστίας του ιταλικού δικαστικού συστήματος. Τα ανησυχητικά λόγια του Προέδρου του Δικαστηρίου του Μιλάνου, Roia, που δημοσιεύθηκαν στην Repubblica, χρησιμεύουν ως δήλωση πρόθεσης: «Η απόδειξη της πρόθεσης για σεξουαλική επαφή θα είναι πρόβλημα των ανδρών. Όποιος έχει αμφιβολίες οφείλει να απέχει». Διαλύει επίσης τυχόν αμφιβολίες σχετικά με τον αντισεξουαλικό χαρακτήρα του νόμου: «Ερχόμαστε αντιμέτωποι με βιασμό κάθε φορά που δεν υπάρχει πλήρης, συνειδητή και πραγματική συναίνεση. Τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. [...] Προφανώς, δεν θα χρειαστεί να ζητήσουμε γραπτή εντολή, αλλά ας πούμε ότι από τώρα και στο εξής, αυτό είναι ένα πρόβλημα που αφορά τους άνδρες [...] Αν ήμουν εισαγγελέας, αντιμέτωπος με μια γυναίκα που μου λέει ότι βιάστηκε, τα στοιχεία είναι ήδη εκεί. Φυσικά, θα πρέπει στη συνέχεια να αξιολογηθούν κατά τη διάρκεια της δίκης. Ας πούμε ότι αν ο άνδρας δεν είναι σίγουρος για τη συναίνεση της γυναίκας, θα ήταν καλύτερα να απέχει...» Οι άνδρες υποβιβάζονται στο έλεος ενός δικαστικού συστήματος που υπονομεύει κάθε αρχή συνταγματικής προστασίας, όπου η ενοχή δεν απαιτεί πλέον τη βεβαιότητα ότι έχει διαπράξει έγκλημα. Το ιδεολογικό παραλήρημα ακολουθήθηκε από νομικό παραλήρημα. Ας θυμηθούμε ότι ο νόμος που αναμορφώνει το έγκλημα του βιασμού προσθέτει στον νόμο για τις γυναικοκτονίες, που επίσης εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση Meloni, ο οποίος θεωρεί τη δολοφονία μιας γυναίκας πιο σοβαρή από αυτή ενός άνδρα, και στον νόμο για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από τον νόμο Zan και την προπαγάνδα LGBT+ που ψηφίζεται στα σχολεία. Ο δεξιός συνασπισμός τής Meloni, υπό την πίεση της φεμινιστικής προπαγάνδας, έχει εγκαταλείψει πλήρως την ιδεολογία του, από την επιθυμία να ευχαριστήσει και να αποφύγει την αποξένωση του γυναικείου εκλογικού σώματος. Περιττό να πούμε ότι αυτές οι παραχωρήσεις στη φεμινιστική ατζέντα όχι μόνο δεν θα λύσουν το πρόβλημα της γυναικοκτονίας, η οποία παραμένει ένα φαινόμενο υπερβολικής έκθεσης στα μέσα ενημέρωσης και όχι μια μάστιγα στην κοινωνία. Σαν να μην είχαν ήδη διακυβευτεί οι σχέσεις μεταξύ των φύλων. Επιπλέον, συγκρούεται με την επιθυμία για αύξηση του ποσοστού γεννήσεων, καθώς ένας νόμος που καθιστά κάθε άνδρα πιθανό βιαστή τροφοδοτεί φόβο και καχυποψία απέναντι στις γυναίκες, οι οποίες θεωρούνται πιθανές απειλές. Αυτό το μέτρο θα αποξενώσει μόνο τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες. Επιπλέον, τα στοιχεία που δείχνουν ότι το 80% των αιτημάτων του «κόκκινου κώδικα» είναι ψευδή και αβάσιμα θέτουν σε μεγαλύτερο κίνδυνο τις γυναίκες που είναι πραγματικά θύματα βίας. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να ακολουθηθούν και άλλες γραμμές παρέμβασης, όπως έχουμε ήδη αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα: μεγαλύτερη παρουσία ανδρικών προσωπικοτήτων στη σχολική εκπαίδευση, έναν τομέα που κυριαρχείται κατά 85% από γυναίκες. Όταν μιλάμε για ακαδημαϊκή παρακμή, παρακμή της εξουσίας και λειτουργικό αναλφαβητισμό, αυτό το γεγονός δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά, για να μην προσβάλει τις ευαισθησίες των γυναικών.Όσον αφορά τις γυναικοκτονίες ή τη βία που σχετίζεται με τοξικές σχέσεις, κανείς δεν εστιάζει στην αδυναμία πολλών γυναικών να εντοπίσουν κατάλληλους συντρόφους. Πράγματι, αυτές οι σχέσεις συχνά αναζητούνται οικειοθελώς. Η επιλογή των λάθος συντρόφων οφείλεται στην έλλειψη ισχυρών, θετικών πατρικών μορφών που μπορούν να προσφέρουν υγιή ανδρικά πρότυπα, στοργικούς και προστατευτικούς άνδρες. Αλλά ο φεμινισμός, πουλώντας στις γυναίκες το ψέμα της απελευθέρωσής τους από την πατριαρχική καταπίεση, τις έχει πείσει ότι οι άνδρες είναι η πηγή της δυστυχίας τους. Αυτό είναι εντελώς ψευδές. Ο φεμινισμός έχει αποκαλυφθεί ως μια διεστραμμένη και διαβολική ιδεολογία, της οποίας ο απώτερος στόχος είναι η φυσική εξόντωση των ανδρών (σκεφτείτε τα εκατομμύρια αμβλώσεων σε εθνικό επίπεδο). Οι νόμοι που στοχεύουν στη δαιμονοποίηση του ανδρικού φύλου αποτελούν μέρος αυτού του καταπιεστικού συστήματος, όπου οι λευκοί, ετεροφυλόφιλοι άνδρες πρέπει να ταπεινώνονται και να δαιμονοποιούνται. Αλλά αν αυτός ο άνδρας ταξινομείται κατ' αρχήν ως ο νούμερο ένα εχθρός του γυναικείου φύλου, ένας πιθανός βιαστής και δολοφόνος, δεν θα είναι εκεί για να σας υπερασπιστεί όταν ορδές Αφρικανών μεταναστών που διψούν για σεξ επιτεθούν εναντίον σας. Και αυτό συμβαίνει ήδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου