Πηγή: Ρικάρντο Πακόσι
Όχι μόνο σε διάφορα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης, αλλά και σε εξειδικευμένα και mainstream μέσα ενημέρωσης, συζητείται η πιθανότητα εμφυλίου πολέμου στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στη Μεγάλη Βρετανία.
Οι λόγοι για την εδραίωση αυτής της υπόθεσης έγκεινται στην οικονομική κρίση και την απεριόριστη μετανάστευση.
Σήμερα, η τελευταία δεν αφορά πλέον μόνο ζητήματα πολιτικής οικονομίας, όπως η χρήση ενός βιομηχανικού εφεδρικού στρατού από τους εργοδότες και το ντάμπινγκ μισθών, αλλά επίσης, και πάνω απ' όλα, αφορά την πολιτισμική ανθρωπολογία: την πλήρη αποτυχία του «πολυπολιτισμικού» παραδείγματος και την επακόλουθη υλοποίηση μιας πολιτισμικής κρίσης στις δυτικές χώρες.
Η κατάσταση περιπλέκεται από την απόδειξη ότι οι ελίτ δεν έχουν καμία πρόθεση να αναπροσαρμόσουν τις κατευθύνσεις που ακολουθήθηκαν μέχρι στιγμής, αλλά μάλλον ελπίζουν να αυξήσουν εκθετικά την ένταση και το εύρος των μεταναστευτικών ροών.
Μόλις χθες, για παράδειγμα, ενώ ο Γερμανός καγκελάριος Μερτς ανακοίνωσε το τέλος του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, η πρόεδρος της ΕΚΤ Κριστίν Λαγκάρντ μίλησε για την ανάγκη περαιτέρω αύξησης της μετανάστευσης προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δημογραφική κρίση της ηπείρου.
Η απεριόριστη είσοδος μεταναστών οδηγεί στη διαγραφή της συλλογικής μνήμης, όπως στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, όπου η σημαία της Βρετανίας έχει απαγορευτεί από ορισμένα σχολεία για να μην αναστατωθούν οι νεοαφιχθέντες.
Η διαγραφή της μνήμης έχει διαλύσει κάθε κοινωνικό δεσμό, κάθε κοινή προοπτική για το μέλλον και έχει οδηγήσει στην όξυνση της μισαλλοδοξίας και σε ολοένα και συχνότερες διαδηλώσεις βίας στους δρόμους
Η ιστορική θέση του προοδευτικού στρατοπέδου - που ευνοεί την απουσία οποιουδήποτε ορίου στη μετανάστευση και αρνείται πλήρως το κοινωνικό κόστος του φαινομένου - έχει οδηγήσει την αντίδραση της εργατικής τάξης στις πολιτικές μετανάστευσης να αξιοποιηθεί από τη δεξιά. Έτσι, η πολιτική εξουσία, αφού στιγμάτισε τις διαμαρτυρίες ως «φασιστικές», εξαπέλυσε μια καταστολή που, στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, οδήγησε ακόμη και στην καθιέρωση ενός εγκλήματος γνώμης (με αποτέλεσμα συλλήψεις και μήνες φυλάκισης απλώς και μόνο για δημοσίευση διαφωνίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης).
Η ιστορική θέση της δεξιάς, ομοίως, στρέφεται πάντα αποκλειστικά κατά των παράνομων μεταναστών, προκειμένου να αποφευχθεί η αμφισβήτηση του κύριου φαινομένου: της μετανάστευσης εργατικού δυναμικού.
Στην περίπτωση της ιταλικής δεξιάς κυβέρνησης, το ζήτημα των παράνομων μεταναστών έχει αποσπάσει την προσοχή του κοινού από το γεγονός ότι η Μελόνι και οι συνεργάτες της έχουν υποταχθεί στη βούληση της Confindustria και έχουν υπογράψει διάταγμα για τις μεταναστευτικές ροές που προβλέπει 150.000 εισόδους στην Ιταλία ετησίως για τα επόμενα τρία χρόνια.
Η κατάσταση συνύπαρξης μεταξύ ιθαγενών και μεταναστών είναι αυτή τη στιγμή εκρηκτική στη Μεγάλη Βρετανία, την Ολλανδία, την Ιρλανδία, τη Σουηδία, τη Γαλλία, ακόμη και την Ισπανία.
Παρά την εκτεταμένη συζήτηση για το θέμα, ωστόσο, η πιθανότητα κλιμάκωσης αυτής της κατάστασης σε εμφύλιο πόλεμο φαίνεται εξαιρετικά απίθανη.
Η έννοια του εμφυλίου πολέμου, στην πραγματικότητα, δεν αφορά μόνο τη διάλυση της συμφωνίας μεταξύ κοινωνίας και θεσμών (η οποία διακόπηκε αμετάκλητα με την πάροδο του χρόνου σε όλες σχεδόν τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης), ούτε μόνο τις διεθνοτικές-διαπολιτισμικές συγκρούσεις.
Μπορούμε να μιλήσουμε για εμφύλιο πόλεμο, ωστόσο, όταν η σύγκρουση δεν είναι μόνο οριζόντια μεταξύ ομάδων και οργανώσεων πολιτών, αλλά και κάθετη, δηλαδή όταν επηρεάζει την εσωτερική συνοχή των αρχών επιβολής του νόμου και των ενόπλων δυνάμεων. Το να σκεφτεί κανείς ότι τα ευρωπαϊκά καθεστώτα σήμερα θα μπορούσαν να πληγούν από μια αναίμακτη συστημική κατάρρευση όπως αυτή που έπληξε τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1989 θα ήταν καθαρή φαντασία προς το παρόν.
Ομοίως , το να σκεφτεί κανείς ότι οι λαοί θα μπορούσαν να ασκήσουν κάποιο είδος εξεγερσιακής δύναμης ικανής να ανατρέψει την ισορροπία δυνάμεων θα ήταν καθαρά ευσεβής πόθος, αποκομμένος από την πραγματικότητα. Επομένως, είναι αδύνατο, σε αυτό το στάδιο, να φανταστεί κανείς μια αλλαγή που δεν θα συνεπαγόταν ένα ρήγμα εντός των θεσμών που εγγυώνται στην άρχουσα τάξη το μονοπώλιο της βίας, δηλαδή την αστυνομία και τον στρατό . Δεδομένου ότι ένα τέτοιο ρήγμα δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα σε καμία ευρωπαϊκή χώρα, είναι επομένως πιθανό ότι θα γίνουμε μάρτυρες μιας διεθνικής σύγκρουσης με πογκρόμ και αντάρτικο πόλεων, που θα δει την εργατική τάξη που αντιτίθεται στη μετανάστευση να υποστηρίζεται εργαλειακά από την πολιτική δεξιά, ενώ τα μέσα ενημέρωσης, οι κυβερνήσεις και διάφορα δίκτυα "antifa" θα είναι αποφασισμένα να τους αντιταχθούν. Η μοίρα τους - όπως έχει γίνει κατανοητό εδώ και καιρό - θα μπορούσε να είναι να χρησιμοποιηθούν ως αντιεργατικός και αντιπρολεταριακός φυλετικός σχηματισμός. Για να αποτραπεί τουλάχιστον εν μέρει αυτό το σενάριο, είναι απαραίτητο να διαδοθεί μια ανεξάρτητη άποψη μεταξύ των εργατικών τάξεων που να λέει ένα σταθερό και σαφές ΟΧΙ στη μετανάστευση εργατικού δυναμικού, αλλά που να επικεντρώνεται στους υπεύθυνους λήψης πολιτικών αποφάσεων και όχι στους μετανάστες ως τέτοιους, και η οποία να είναι εχθρική προς όλα όσα σήμερα ορίζονται ως δεξιά, καθώς και προς όλα όσα σήμερα ορίζονται ως αριστερά.
Μόλις χθες, για παράδειγμα, ενώ ο Γερμανός καγκελάριος Μερτς ανακοίνωσε το τέλος του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, η πρόεδρος της ΕΚΤ Κριστίν Λαγκάρντ μίλησε για την ανάγκη περαιτέρω αύξησης της μετανάστευσης προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δημογραφική κρίση της ηπείρου.
Η απεριόριστη είσοδος μεταναστών οδηγεί στη διαγραφή της συλλογικής μνήμης, όπως στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, όπου η σημαία της Βρετανίας έχει απαγορευτεί από ορισμένα σχολεία για να μην αναστατωθούν οι νεοαφιχθέντες.
Η διαγραφή της μνήμης έχει διαλύσει κάθε κοινωνικό δεσμό, κάθε κοινή προοπτική για το μέλλον και έχει οδηγήσει στην όξυνση της μισαλλοδοξίας και σε ολοένα και συχνότερες διαδηλώσεις βίας στους δρόμους
Η ιστορική θέση του προοδευτικού στρατοπέδου - που ευνοεί την απουσία οποιουδήποτε ορίου στη μετανάστευση και αρνείται πλήρως το κοινωνικό κόστος του φαινομένου - έχει οδηγήσει την αντίδραση της εργατικής τάξης στις πολιτικές μετανάστευσης να αξιοποιηθεί από τη δεξιά. Έτσι, η πολιτική εξουσία, αφού στιγμάτισε τις διαμαρτυρίες ως «φασιστικές», εξαπέλυσε μια καταστολή που, στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, οδήγησε ακόμη και στην καθιέρωση ενός εγκλήματος γνώμης (με αποτέλεσμα συλλήψεις και μήνες φυλάκισης απλώς και μόνο για δημοσίευση διαφωνίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης).
Η ιστορική θέση της δεξιάς, ομοίως, στρέφεται πάντα αποκλειστικά κατά των παράνομων μεταναστών, προκειμένου να αποφευχθεί η αμφισβήτηση του κύριου φαινομένου: της μετανάστευσης εργατικού δυναμικού.
Στην περίπτωση της ιταλικής δεξιάς κυβέρνησης, το ζήτημα των παράνομων μεταναστών έχει αποσπάσει την προσοχή του κοινού από το γεγονός ότι η Μελόνι και οι συνεργάτες της έχουν υποταχθεί στη βούληση της Confindustria και έχουν υπογράψει διάταγμα για τις μεταναστευτικές ροές που προβλέπει 150.000 εισόδους στην Ιταλία ετησίως για τα επόμενα τρία χρόνια.
Η κατάσταση συνύπαρξης μεταξύ ιθαγενών και μεταναστών είναι αυτή τη στιγμή εκρηκτική στη Μεγάλη Βρετανία, την Ολλανδία, την Ιρλανδία, τη Σουηδία, τη Γαλλία, ακόμη και την Ισπανία.
Παρά την εκτεταμένη συζήτηση για το θέμα, ωστόσο, η πιθανότητα κλιμάκωσης αυτής της κατάστασης σε εμφύλιο πόλεμο φαίνεται εξαιρετικά απίθανη.
Η έννοια του εμφυλίου πολέμου, στην πραγματικότητα, δεν αφορά μόνο τη διάλυση της συμφωνίας μεταξύ κοινωνίας και θεσμών (η οποία διακόπηκε αμετάκλητα με την πάροδο του χρόνου σε όλες σχεδόν τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης), ούτε μόνο τις διεθνοτικές-διαπολιτισμικές συγκρούσεις.
Μπορούμε να μιλήσουμε για εμφύλιο πόλεμο, ωστόσο, όταν η σύγκρουση δεν είναι μόνο οριζόντια μεταξύ ομάδων και οργανώσεων πολιτών, αλλά και κάθετη, δηλαδή όταν επηρεάζει την εσωτερική συνοχή των αρχών επιβολής του νόμου και των ενόπλων δυνάμεων. Το να σκεφτεί κανείς ότι τα ευρωπαϊκά καθεστώτα σήμερα θα μπορούσαν να πληγούν από μια αναίμακτη συστημική κατάρρευση όπως αυτή που έπληξε τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1989 θα ήταν καθαρή φαντασία προς το παρόν.
Ομοίως , το να σκεφτεί κανείς ότι οι λαοί θα μπορούσαν να ασκήσουν κάποιο είδος εξεγερσιακής δύναμης ικανής να ανατρέψει την ισορροπία δυνάμεων θα ήταν καθαρά ευσεβής πόθος, αποκομμένος από την πραγματικότητα. Επομένως, είναι αδύνατο, σε αυτό το στάδιο, να φανταστεί κανείς μια αλλαγή που δεν θα συνεπαγόταν ένα ρήγμα εντός των θεσμών που εγγυώνται στην άρχουσα τάξη το μονοπώλιο της βίας, δηλαδή την αστυνομία και τον στρατό . Δεδομένου ότι ένα τέτοιο ρήγμα δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα σε καμία ευρωπαϊκή χώρα, είναι επομένως πιθανό ότι θα γίνουμε μάρτυρες μιας διεθνικής σύγκρουσης με πογκρόμ και αντάρτικο πόλεων, που θα δει την εργατική τάξη που αντιτίθεται στη μετανάστευση να υποστηρίζεται εργαλειακά από την πολιτική δεξιά, ενώ τα μέσα ενημέρωσης, οι κυβερνήσεις και διάφορα δίκτυα "antifa" θα είναι αποφασισμένα να τους αντιταχθούν. Η μοίρα τους - όπως έχει γίνει κατανοητό εδώ και καιρό - θα μπορούσε να είναι να χρησιμοποιηθούν ως αντιεργατικός και αντιπρολεταριακός φυλετικός σχηματισμός. Για να αποτραπεί τουλάχιστον εν μέρει αυτό το σενάριο, είναι απαραίτητο να διαδοθεί μια ανεξάρτητη άποψη μεταξύ των εργατικών τάξεων που να λέει ένα σταθερό και σαφές ΟΧΙ στη μετανάστευση εργατικού δυναμικού, αλλά που να επικεντρώνεται στους υπεύθυνους λήψης πολιτικών αποφάσεων και όχι στους μετανάστες ως τέτοιους, και η οποία να είναι εχθρική προς όλα όσα σήμερα ορίζονται ως δεξιά, καθώς και προς όλα όσα σήμερα ορίζονται ως αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου