ΣΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΙΧΑΛΗ ΓΟΝΤΙΚΑΚΗ
ΣΕΒΑΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Δεν γράφω το του Ματρόζου. «Γρήγορα συ με ξέχασες, μα σε θυμάμαι εγώ», είναι βέβαιο πως κατά καιρούς κάτι λες και για την ανάγκη μου στην «προσευχή της καρδίας του Ιησού». Διάβασα ανάρτηση σου για τον πολυαγαπημένο αμφοτέρων αοίδιμο Χρήστο Γιανναρά, και ξανακοίταξα τα γραφόμενα από π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλο για σας και τον παλιό του συμμαθητή αείμνηστο Δημήτριο Κουτρουμπή, στον οποίο είχες αναφερθεί. «Είχε, γράφει, προσχωρήσει στο Ρωμαιοκαθολικισμό, είχε προχειριστεί δόκιμος Ιησουίτης μοναχός, είχε σταλεί να διδάξει στο Καθολικό Πανεπιστήμιο Σαιν Ζοζέφ της Βηρυτού. Πήγε στη Γαλλία, προπάντων στην Οξφόρθη, παρακολούθησε συστηματικά φιλοσοφία και θεολογία … Ένα πρωινό 1952/53 παραιτείται, επιστρέφει στην Ελλάδα … στην Ορθοδοξία … αρχίζει Σεμινάρια υψηλού επιπέδου … παρουσίαζε Νικόδημο Αγιορείτη … ζωντανά, εκφραστικά … ήταν εξαιρετικός δάσκαλος … Τον είχαμε χρησιμοποιήσει και στα Συνέδρια «Έφεσος»-σ.δκμ. απέραντα απέραντη εισήγηση, στο πρώτο, αν δεν κάνω λάθος εκδόθηκε με τον τίτλο «Η Χάρις της Θεολογίας» μετά. Έστειλε εκεί Γιανναρά, Νέλλα, Γοντικάκη ίσως και κάποιους άλλους … βρήκαν κάτι βαθύτερο. Θα μου πείτε. «Μα δεν το είχε η Αδελφότητα αυτό; -ΖΩΗ. Το είχε μα δεν ήταν σερβιρισμένο με τον τρόπο που το παρουσίαζε ο ερχόμενος από την Οξφόρδη Κουτρουμπής. Εμείς ήμασταν λίγο oldfashioned που λένε, παλαιού στυλ ! Ίσως δεν είχαμε τον τρόπο, ή δεν είχαμε το χάρισμα και τους χαρισματούχους να το εκθέσουμε. Και στα μάτια των ανήσυχων νέων όπως ο Γιανναράς, φαινόταν ένα πράγμα τυποποιημένο, στερεότυπο. Ο Κουτρουμπής μιλούσε μια άλλη φρέσκια γλώσσα, είχε και την Ευρωπαϊκή κουλτούρα … όλα παίζουν το ρόλο τους».
Τα από κει και πέρα είναι γνωστά …. Αποκήρυξη όλης της παλιάς χριστιανικής ιστορίας-δράσης ως νοθευμένης δυτικά, ήταν Ορθοδοξία σε … δυτική εκδοχή. Και, διθυραμβικό πανηγύρι για την πούρα στην Ορθοδοξία στροφή ! Με δίπολο, η Ανατολική Ορθοδοξία το φως το αληθινό ! Η Δυτική χριστιανοσύνη, Ρωμαιοκαθολική-Παπική και Προτεσταντική το σκότος ! Όλος αυτός ο κόσμος είχε εγκαταλειφθεί από το Χριστό, ίνα μη τι χείρον είπομεν ! Κορυφαίοι Πατέρες της πίστης ως ενεργούμενης αγάπης, στο πλάι, σε πρώτη γραμμή οι περί θείων ερώτων εραστές, συν θεολογίες του ύψους και βάθους του Θεού παράτολμες μεν, πηγαίες και ειλικρινείς δε !
Δεν ξέρω αν πρώτος ο μακαριστός Περγάμου Ιωάννης τα ισοπέδωσε όλα αυτά γράφοντας απλά, λιτά, και ρητά ότι. «Πρόκειται για μια κατά γράμμα απομίμηση των τύπων εκφράσεως του βυζαντινού παρελθόντος», και άλλοι τινές. Ή πρόλαβε ο αοίδιμος Χρ. Γιανναράς και είπε με παράπονο ότι όλη αυτή την όμορφη, την πηγαίας αγωνίας του ιστορία, δεν την πήραν είδηση, ήγουν δεν την πρόσεξαν όσο έπρεπε και της άξιζε, η Διοικούσα Εκκλησία, οι Θεολογικές Σχολές, ο ευρύτερος επιστημονικός και πνευματικός κόσμος της χώρας και ο πολιτικός, και, ο σε μαύρα μεσάνυχτα χριστιανικός ορθόδοξος λαός. Διευκρινίζω όμως και επισημαίνω απερίφραστα ότι, δεν παύει να ήταν και να είναι μια και όμορφη και πηγαία ιστορία, ξένη κι απόξενη από κάθε τι αιρετικό, και από κάθε τι άλλο που της καταφέρθηκε από αιρεσιομανική μικρόνοια, κακοήθεια, και πονηριά.
Και ότι, είναι πια καιρός να δούμε, τι πέρα από την έξοδο από τα «καταφύγια ιδεών», που έλεγε, και την είσοδο σε «καταφύγια Ακολουθιών», συν το «κομποσκοίνι» κοινό βραχιόλι, μόδα σε όσα πολλά χέρια, είναι και μπορεί-ανάγκη μεγάλη πια-να αποφέρει στον ευρύτερο σημερινό ορθόδοξο κόσμο αυτό το όντως όμορφο και πηγαίας αγωνίας πνευματικό κύμα-κίνημα. Αν βέβαια κινηθεί και σε κάτι συγκεκριμένο πέρα από την ευχή-προσευχή !
ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ. ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΤΡΕΜΠΕΛΑ.
ΣΕΒΑΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Δεν γράφω το του Ματρόζου. «Γρήγορα συ με ξέχασες, μα σε θυμάμαι εγώ», είναι βέβαιο πως κατά καιρούς κάτι λες και για την ανάγκη μου στην «προσευχή της καρδίας του Ιησού». Διάβασα ανάρτηση σου για τον πολυαγαπημένο αμφοτέρων αοίδιμο Χρήστο Γιανναρά, και ξανακοίταξα τα γραφόμενα από π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλο για σας και τον παλιό του συμμαθητή αείμνηστο Δημήτριο Κουτρουμπή, στον οποίο είχες αναφερθεί. «Είχε, γράφει, προσχωρήσει στο Ρωμαιοκαθολικισμό, είχε προχειριστεί δόκιμος Ιησουίτης μοναχός, είχε σταλεί να διδάξει στο Καθολικό Πανεπιστήμιο Σαιν Ζοζέφ της Βηρυτού. Πήγε στη Γαλλία, προπάντων στην Οξφόρθη, παρακολούθησε συστηματικά φιλοσοφία και θεολογία … Ένα πρωινό 1952/53 παραιτείται, επιστρέφει στην Ελλάδα … στην Ορθοδοξία … αρχίζει Σεμινάρια υψηλού επιπέδου … παρουσίαζε Νικόδημο Αγιορείτη … ζωντανά, εκφραστικά … ήταν εξαιρετικός δάσκαλος … Τον είχαμε χρησιμοποιήσει και στα Συνέδρια «Έφεσος»-σ.δκμ. απέραντα απέραντη εισήγηση, στο πρώτο, αν δεν κάνω λάθος εκδόθηκε με τον τίτλο «Η Χάρις της Θεολογίας» μετά. Έστειλε εκεί Γιανναρά, Νέλλα, Γοντικάκη ίσως και κάποιους άλλους … βρήκαν κάτι βαθύτερο. Θα μου πείτε. «Μα δεν το είχε η Αδελφότητα αυτό; -ΖΩΗ. Το είχε μα δεν ήταν σερβιρισμένο με τον τρόπο που το παρουσίαζε ο ερχόμενος από την Οξφόρδη Κουτρουμπής. Εμείς ήμασταν λίγο oldfashioned που λένε, παλαιού στυλ ! Ίσως δεν είχαμε τον τρόπο, ή δεν είχαμε το χάρισμα και τους χαρισματούχους να το εκθέσουμε. Και στα μάτια των ανήσυχων νέων όπως ο Γιανναράς, φαινόταν ένα πράγμα τυποποιημένο, στερεότυπο. Ο Κουτρουμπής μιλούσε μια άλλη φρέσκια γλώσσα, είχε και την Ευρωπαϊκή κουλτούρα … όλα παίζουν το ρόλο τους».
Τα από κει και πέρα είναι γνωστά …. Αποκήρυξη όλης της παλιάς χριστιανικής ιστορίας-δράσης ως νοθευμένης δυτικά, ήταν Ορθοδοξία σε … δυτική εκδοχή. Και, διθυραμβικό πανηγύρι για την πούρα στην Ορθοδοξία στροφή ! Με δίπολο, η Ανατολική Ορθοδοξία το φως το αληθινό ! Η Δυτική χριστιανοσύνη, Ρωμαιοκαθολική-Παπική και Προτεσταντική το σκότος ! Όλος αυτός ο κόσμος είχε εγκαταλειφθεί από το Χριστό, ίνα μη τι χείρον είπομεν ! Κορυφαίοι Πατέρες της πίστης ως ενεργούμενης αγάπης, στο πλάι, σε πρώτη γραμμή οι περί θείων ερώτων εραστές, συν θεολογίες του ύψους και βάθους του Θεού παράτολμες μεν, πηγαίες και ειλικρινείς δε !
Δεν ξέρω αν πρώτος ο μακαριστός Περγάμου Ιωάννης τα ισοπέδωσε όλα αυτά γράφοντας απλά, λιτά, και ρητά ότι. «Πρόκειται για μια κατά γράμμα απομίμηση των τύπων εκφράσεως του βυζαντινού παρελθόντος», και άλλοι τινές. Ή πρόλαβε ο αοίδιμος Χρ. Γιανναράς και είπε με παράπονο ότι όλη αυτή την όμορφη, την πηγαίας αγωνίας του ιστορία, δεν την πήραν είδηση, ήγουν δεν την πρόσεξαν όσο έπρεπε και της άξιζε, η Διοικούσα Εκκλησία, οι Θεολογικές Σχολές, ο ευρύτερος επιστημονικός και πνευματικός κόσμος της χώρας και ο πολιτικός, και, ο σε μαύρα μεσάνυχτα χριστιανικός ορθόδοξος λαός. Διευκρινίζω όμως και επισημαίνω απερίφραστα ότι, δεν παύει να ήταν και να είναι μια και όμορφη και πηγαία ιστορία, ξένη κι απόξενη από κάθε τι αιρετικό, και από κάθε τι άλλο που της καταφέρθηκε από αιρεσιομανική μικρόνοια, κακοήθεια, και πονηριά.
Και ότι, είναι πια καιρός να δούμε, τι πέρα από την έξοδο από τα «καταφύγια ιδεών», που έλεγε, και την είσοδο σε «καταφύγια Ακολουθιών», συν το «κομποσκοίνι» κοινό βραχιόλι, μόδα σε όσα πολλά χέρια, είναι και μπορεί-ανάγκη μεγάλη πια-να αποφέρει στον ευρύτερο σημερινό ορθόδοξο κόσμο αυτό το όντως όμορφο και πηγαίας αγωνίας πνευματικό κύμα-κίνημα. Αν βέβαια κινηθεί και σε κάτι συγκεκριμένο πέρα από την ευχή-προσευχή !
Αθανάσιος Κοτταδακης
Αναστάσιος: ΣΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΙΧΑΛΗ ΓΟΝΤΙΚΑΚΗ ΣΕΒΑΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου