Πηγή: Il Fatto Quotidiano
Η Ρωσία συνεχίζει να επιτίθεται και να προελαύνει στην Ουκρανία. Αλήθεια; Ποιος θα το φανταζόταν. Το μόνο που προκαλεί έκπληξη είναι η έκπληξη. Για τρεισήμισι χρόνια, η Δύση βρισκόταν αντιμέτωπη με την ίδια επιλογή. Όχι ανάμεσα στην ειρήνη και τα κλιματιστικά σε λειτουργία, όπως είπε αυτή η ιδιοφυΐα. Αλλά ανάμεσα στην προσπάθεια να κερδίσει τον πόλεμο στέλνοντας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες να πολεμήσουν και να πεθάνουν στο πεδίο της μάχης (μια επιλογή που αποκλείστηκε εξαρχής) και στην αποδοχή ενός συμβιβασμού με όσους κερδίζουν. Ο συμβιβασμός, στην Κωνσταντινούπολη τον Μάρτιο του 2022, ήταν φθηνός: δεν περιελάμβανε τη μεταφορά εδαφών, αλλά μόνο την απομάκρυνση του Κιέβου από το ΝΑΤΟ και τη μερική αποστρατιωτικοποίηση, και ειδική αυτονομία για το Ντονμπάς. Τώρα κοστίζει περισσότερο: εκτός από άλλους όρους, τον ρωσικό έλεγχο στην Κριμαία, το Λουγκάνσκ, το Ντόνετσκ και τα κατεχόμενα τρία τέταρτα των περιοχών Ζαπορίζια και Χερσώνα . Και αύριο θα είναι ακόμη πιο ακριβό. Είναι εκβιασμός; Ναι, όπως σε όλους τους πολέμους. Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις; Όχι. Εκτός αν είναι επιλογή να συνεχίσουμε να ναρκώνουμε τον Ζελένσκι με υποσχέσεις για όπλα και χρήματα (τα οποία δεν έχουμε) για να σφάξουμε τους επιζώντες του και να χάσουμε περισσότερα εδάφη. Αυτή είναι η εγκληματική και εγκληματολογική στάση που υιοθέτησε αρχικά το ΝΑΤΟ και, τώρα που ο Τραμπ έχει αποσυρθεί, μόνο η ΕΕ, η οποία επαινεί το Άρθρο 5 και τους «στρατιωτικούς εκπαιδευτές στη Δυτική Ουκρανία» (η τελευταία λαμπρή ιδέα τής Κάλλας, η οποία θα εκθέσει ακόμη και εκείνες τις περιοχές που προηγουμένως είχαν γλιτώσει από φρενήρεις επιθέσεις). Κάποιοι μπορεί να έχουν παρατηρήσει το τρελό χαμόγελο με το οποίο ο Μακρόν και ο Μερτς, όρθιοι ξανά στα πόδια τους μετά τα γονατίσματά τους στον Τραμπ, ανακοίνωσαν, ο ένας ότι «ο Πούτιν είναι ένας γίγαντας» και ο άλλος ότι «δεν θα υπάρξει σύνοδος κορυφής Ζελένσκι-Πούτιν». Ο Πεσκόφ, ο εκπρόσωπος του γίγαντα, απάντησε ότι «οι διμερείς συνομιλίες δεν αποκλείονται, αλλά πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένες». Πράγματι, ενώ η ρωσική θέση είναι σαφής (και συμμερίζεται η Ουάσινγκτον), η ουκρανική είναι κατάμαυρη. Ο Ζελένσκι παραδέχτηκε τον Δεκέμβριο: «Δεν θα ανακαταλάβουμε τα κατεχόμενα εδάφη». Στη συνέχεια μίλησε για πλήρη «ανάκτηση». Χθες άλλαξε γνώμη. Και ο Πούτιν, πρόθυμος να τον δει αφού συζήτησε εδαφικούς συμβιβασμούς με τον Τραμπ, δεν είναι λάτρης των ραντεβού στα τυφλά. Ούτε ενδιαφέρεται για μια εκεχειρία που, αν η ΕΕ δεν σταματήσει να αγοράζει όπλα από τις ΗΠΑ για να τα στείλει στο Κίεβο, θα ωφελούσε μόνο τον εχθρό της. Είναι ο ιστός της Πηνελόπης. Ο Τραμπ διευκολύνει τις διαπραγματεύσεις κάθε βράδυ και η ΕΕ τις σαμποτάρει κάθε μέρα. Έπειτα, καθώς ο πόλεμος προφανώς συνεχίζεται με την Ουκρανία να υποχωρεί και τη Ρωσία να προελαύνει, αρχίζει να ουρλιάζει: «Ο Πούτιν δεν θέλει να διαπραγματευτεί;» Εν τω μεταξύ, οι Ρώσοι, κομμάτι-κομμάτι, παίρνουν αυτό που ζητούν μέσω βομβαρδισμών και σφαγών. Και, μη ικανοποιημένοι με τις πέντε προσαρτημένες περιοχές, εισέρχονται και σε μια έκτη: το Ντνιεπροπετρόφσκ. Σήμερα ο Ζελένσκι προσφέρει αυτό που του ζήτησε ο Πούτιν το 2022. Αύριο μπορεί να χρειαστεί να τον παρακαλέσει να δεχτεί αυτό που του ζητάει σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου