ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΔΟΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΥΣΕΒΕΙΣ
Κοινοποιεί ο Γεώργιος Κωνσταντινοπολίτης
Δεν υπάρχει χειρότερο είδος ανθρώπων από τους λεγόμενους «ευσεβείς» εκείνους που θεωρούν εαυτούς υπερασπιστές και συνεχιστές της Ορθόδοξης πίστης, ενώ στην πραγματικότητα δεν την έχουν ποτέ κατανοήσει, γιατί απλώς δεν την έχουν βιώσει.
Αν αγαπάς τον πλησίον σου, δεν τον κατακρίνεις. Αν αγαπάς τον Θεό, δεν γίνεται να μην αγαπάς τον πλησίον σου. Η αγάπη προς τον αδελφό είναι φυσικό επακόλουθο της αγάπης προς τον Θεό.
Πηγαίνουμε στα προσκυνήματα, νηστεύουμε, προσευχόμαστε, εξομολογούμαστε, ανάβουμε κεριά, διαβάζουμε τους βίους των αγίων. Όλα αυτά τα κάνουμε, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε, για να αγαπήσουμε τον Χριστό.
Και εδώ βρίσκεται το λάθος. Πολλοί λένε ότι τα κάνουν όλα αυτά για να γίνουν «καλοί» άνθρωποι, καλύτεροι από πριν. Όμως αυτό είναι η μεγάλη απάτη. Είναι το σημείο στο οποίο σκοντάφτουμε όλοι.
Διότι αν ο σκοπός της Εκκλησίας ήταν απλώς να μας κάνει «καλύτερους ανθρώπους», τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη να έχουμε προσωπική σχέση με τον Χριστό. Ούτε λόγος θα υπήρχε να έρθει ο Χριστός στον κόσμο.
Μέσα στην Εκκλησία καλλιεργείται μια σχέση, προσωπική σχέση του ανθρώπου με τον Χριστό. Όχι με τη διδασκαλία Του, όχι με το Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο είναι μέσο, εργαλείο. Μας βοηθά να φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού.
Όταν φτάσεις στην αγάπη του Χριστού, δεν χρειάζεσαι πια το Ευαγγέλιο. Δεν χρειάζεσαι τίποτε. Όλα σταματούν. Μένει μόνο η ζωντανή σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά της Εκκλησίας από τη θρησκεία.
Η θρησκεία σε μαθαίνει να επιτελείς καθήκοντα, όπως έκαναν οι ειδωλολάτρες. Πηγαίνουμε στα προσκυνήματα, ανάβουμε λαμπάδες, βάζουμε λεφτά στο κουτί, αφήνουμε λάδια, γράφουμε ονόματα, διαβάζουμε παρακλήσεις. Εκπληρώνουμε θρησκευτικά καθήκοντα.
Όμως η καρδιά μας δεν αλλάζει. Τελειώνει η ώρα του «καθήκοντος» και μένουμε ίδιοι όπως πριν:
Έτοιμοι να κατακρίνουμε, να επιτεθούμε, να παραπονεθούμε, να γκρινιάξουμε.
Η καρδιά μας δεν μεταμορφώνεται. Δεν αποκτούμε σχέση με τον Χριστό, γιατί αρκούμαστε στην επιφάνεια, στα εξωτερικά καθήκοντα.
Και να το ξέρετε:
Οι "θρήσκοι" άνθρωποι είναι το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στην Εκκλησία.
Ο Θεός να μας φυλάει απ’ αυτούς.
Ένας αγιορείτης έλεγε, αστειευόμενος αλλά και σοβαρά:
Όταν στη λειτουργία λέμε «Κύριε, σώσον τους ευσεβείς», εγώ λέω:
«Κύριε, σώσον ημάς από τους ευσεβείς».
Γιατί ο «θρήσκος» άνθρωπος είναι μια διεστραμμένη προσωπικότητα, χωρίς ποτέ να έχει βιώσει πραγματική σχέση με τον Θεό. Κάνει απλώς το «καθήκον» του, χωρίς να καταλαβαίνει τίποτε βαθύτερο.
Και γι’ αυτό ο Θεός δεν του λέει τίποτα. Δεν έχει τι να του πει.
Σας ομολογώ κι εγώ, από την πείρα μου:
Δεν είδα χειρότερους εχθρούς της Εκκλησίας από τους "θρήσκους" ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου